10 days in Tibet

Phoehee… Tibet, been there, done that. En hoe!
In onze vorige update schreven we dat Tibet zo goed als dicht zat en dat we geen permit konden krijgen. Nadat we min of meer hadden besloten om dan maar tegen de grens van Tibet aan te reizen en naar Kathamndu te vliegen kwam al snel Jason met het verhaal dat er een aantal mensen zonder permit de trein namen naar Lhasa (de hoofdstad van Tibet). Bart was al snel overtuigt dat wij dat dan ook maar moesten doen en na veel wikken en wegen Mirjam ook. Dus maar snel een treinkaartje gekocht voordat we ons weer bedachten. De treinreis verliep zeer voorspoedig ondanks dat het 46(!) uur was. We hebben veel gekaart, geslapen, nieuwe mensen leren kennen, zuurstofmaskers uitgeprobeerd, genoten van het prachtige uitzicht en Mirjam (ivm met een buikegriepje) met regelmaat boven de wc gehangen. In Lhasa aangekomen was het een kwestie van recht voor je uit kijken en goed doorlopen in de hoop dat niemand je zou vragen naar je permit. Toen iedereen opgelucht buiten stond dat het was gelukt, bleek Bart er nog niet te zijn. Met schrik om het hart keken we allen ongerust rond en na een paar minuten kwam meneer dan ook aanlopen. ‘Ik was mijn kaartje kwijt…’ Juist.
Aangekomen in het hostel deelden we een kamer met Jason, Alan (Australier) en Eve ( Zweden). De rest van de tijd in Lhasa zijn we voornamelijk opgetrokken met Alan en Jason. Het centrum van Lhasa is erg mooi en wordt bezet door pelgrims, monniken, verkopers en natuurlijk de toeristen. Het was prachtig weer dus we konden elke dag heerlijk rondlopen en genieten van de geweldige kleuren ( Ellie, qua kleuren is het idd net Zuid-Amerika) die overal worden gebruikt en gedragen. Maar ook de pelgrims die met volle overtuiging om de meter neerknielen en over de grond glijden om een tempel, het Potala paleis of wat dan ook te eren en aanbidden.

Tibet heeft een gigantische geschiedenis als het gaat om het strijden voor vrijheid en in Lhasa valt daar veel van terug te halen. Mensen zijn heel anders dan de chinesen. Harder, meer geleefd en nog niet gewend aan andere mensen dan de tibetanen. In de toekomst wil de chinese regering 3 miljoen chinesen in Lhasa vestigen en de bouw daarvoor is al in volle gang. Dit is echt zonde aangezien op deze manier de volledige tibetaanse cultuur langzaam zal verdwijnen.
In de hostels hangt het vol met briefjes van mensen die andere mensen zoeken om een jeep te delen die richting de grens van Nepal gaat. Zo vonden wij Maarten en Sandra, twee Weertenaren die wel samen met ons deze trip aan durfden. Dus daarom vertrokken we 2 november voor een vijfdaagse reis richting de grens met als tussenstop verschillende tibetaanse plaatsjes en als hoogetepunt: Mount Everest Base Camp! De trip in de jeep begon vrij stabiel maar de weg ging al snel over in een woestijn en vanaf daar was het dus hobbelen geblazen. Best heftig! De plaatsjes die we aandeden bleken echt plekken in de middle of nowwhere te zijn en daar waren de accomodaties dan ook naar. Maar ja, je wilt wat zien dus dan neem je veel voor lief. Dit hield in dat de badkamer gelijk was aan een teiltje met water op de kamer of in de algemene huiskamer en het toilet een gat in de grond met een soort mestkelder eronder. Maar de uitzichten en het zien van het echte tibetaanse leven was het absoluut waard.
De mensen hier zijn nog harder en geleefd maar vinden het prachtig wanneer je ze op de foto zet of ze een koekje geeft. Toch merk je wel dat de invloed van het toerisme (waar wij natuurlijk onderdeel van zijn) groot is. In veel dorpjes vroegen ze schandelijke prijzen voor de ‘kamers’ en hadden geen schaamte om je om geld te vragen wanneer je na zelf aan te dringen een foto van ze had gemaakt.
De vierde dag gingen we dan eindelijk naar het Basecamp van de Mount Everest. Dit is de plek waar alle expeditieleden zich verzamelen voordat ze de hoogste berg van de wereld gaan beklimmen. Aangezien het nou geen goed seizoen schijnt te zijn om te klimmen viel het basecamp dus een beetje tegen. Maar het uitzicht op de berg was letterlijk en figuurlijk gigantisch. Voorbereid op een temperatuur van –15 door gekleed te gaan in een thermos broek en dikke truien bleek absoluut niet nodig. Op een hoogte van 5200 meter hebben we samen met Maarten en Sandra met een rood wijntje, als pre-cadeau op mijn verjaardag, in de zon genoten van deze immense berg. De laatste dag van de trip hadden we nog 1 heftige weg te gaan (althans dat dachten we). Dit was naar het grensdorpje Zangmu. Daar moesten we een nacht verblijven om de volgende dag de grens over te steken. Toen ik (Mirjam) wakker werd, werd mij een lang zal ze leven toegezongen door mijn lieve broertje en later nog door Sandra en Maarten.
Na een goed ontbijt en mooie cadeautjes gingen we richting de grens. Wat een chaos! Vrachtwagens blokkeerden de hele weg en zorgde voor een flinke vertraging. Het laatste stuk zijn we dus uit onze taxi gstapt en zijn we maar gaan lopen. Eenmaal aangekomen in Nepal hadden we een jeep gevonden die ons naar Kathmandu wou brengen. Prima, de vorige jeep was ons wel bevallen dus kom maar op. Maar dit keer bleek dat er nog eens 4 mensen bij in moesten plus de chauffeur en zijn vriendinnetje, 10 dus totaal. De tassen werden dus maar boven op het dak vastgebonden met een paar touwtjes…Na een anderhalf uur werd de wagen opeens gestopt en de tassen eraf gehaald, het bleek dus dat we moesten wisselen. Deze jeep bleek precies hetzelfde maar de bagagedrager op het dak was iets kleiner. Kwam erop neer dat de helft van de bagage in de auto moest en dat de mensen die achter inzaten volledig ingebouwd waren. Ach ja, de nieuwe chauffeur en zijn kleine erg nieuwsgierige zoontje namen ons voor lunch mee naar een super wegrestaurantje met uitzicht op iets wat je alleen maar in foldertjes ziet. Daar moesten we er toch echt aan geloven en hebben we zonder bestek of stokjes maar met onze rechterhand gegeten (links is namelijk voor het afvegen van je kont…) Dit maakte een hele hoop frustratie goed , want het eten was heerlijk!

Nepal is na Tibet een verademing. Tibet was kurk droog en enorm stoffig wat maakte dat je hele lichaam droog was. Nepal daarentegen is net een tropisch regenwoud en ons lichaam is dus nu druk bezig met het herstellen. En die van Bart aan het afkicken van het niet meer eten van Yakburgers.
De hoofdstad Kathmandu is erg druk maar wel prettig en mooi met allemaal kleine steegjes. Mijn verjaardag hebben we hier al goed gevierd door ‘s avonds met Maarten en Sandra door te zakken in een lokale kroeg waar net toevallig een live-bandje speelde. Kortom mijn verjaardag was er een om nooit meer te vergeten. Ik ben jarig geweest in twee landen, 26 uur en 15 minuten lang (ivm het tijdsverschil) en we hebben kunnen genieten van een live-band. Daarnaast hebben zoveel mensen vanuit Nederland lieve sms’ jes, mailtjes of een berichtje naar de site gestuurd. Super!

Morgen gaan we voor twee dagen de bush bush in om te canoyingen. Oftewel abseilen, zwemmen, klimmen en kamperen bij de rivier. Daarna weer terug naar Kathmandu en vanuit daar verder kijken wat we gaan doen.

De foto’s komen er zo snel mogelijk op te staan en als we terug komen zullen we er ook een onderschrift bij zetten. Nogmaals bedankt voor alle berichtjes, het is echt leuk om te lezen en we hopen dat onze verhalen en foto’s nog steeds interessant blijven om te lezen en kijken!

Voor foto’s: http://mirjamenbart.zwartezolder.nl/

Dikke knuffel,
Bart enMirjam