India...

India…tja wat kunnen we erover zeggen. Bijster enthousiast zijn we nog niet maar hoe meer we naar het zuiden gaan hoe beter het schijnt te worden. Op moment van schrijven zitten we in Goa, volgens alles en iederen hét feestparadijs van India. Dit bleek wel bij het inchecken in het guesthouse waar we voor 11 uur ‘s avonds binnen moeten zijn want daarna zit de deur dicht…Dit is een beetje een goed voorbeeld van wat India is. Ze beloven je hemel en paradijs maar in het echt blijkt net de helft eraan te voldoen. Nu is het natuurlijk niet zo heel eerlijk om zo te zeuren over een derde wereld land en heeft India natuurlijk ook wel z’n goede kanten. Daar zullen we, met wat foto’s ter illustratie, wat meer over vertellen.

In de vorige update zaten we in Gorakpur om vanuit daar richting Dehli te gaan. Daar hebben we onze eerste oplichtervaring gehad… De eigenaar van het hotel kon namelijk kaartjes voor ons regelen en omdat het zelf doen een onmogelijke opgave was, leek dit een perfecte oplossing te zijn. In de trein richting Dehli (voor mensen en kakkerlakken) kwamen we in het gesprek met een Indier die ons vertelde dat we flink te veel hadden betaald. Zijn wijze les: vertrouw nooit een Indier met je geld! Good, mental note!
We waren door veel medereizigers al gewaarschuwd voor Dehli. Dit zou het ergste zijn aan ranzigheid wat je ooit tegen kan komen. Door deze goede voorbereiding was de shock een stuk minder. De krottenwijken aan de kant van de weg en de enorme smogwolk waar je constant in loopt zijn natuurlijk niet echt prettig maar we hadden erger verwacht. Nadat we Mirjam’s nieuwe paspoort op hadden gehaald bij de ambassade (joehoe) konden we een beetje aan sightseeing doen. Dit bracht ons uiteindelijk naar een toeristenbureau waar ze een aanbod hadden voor een trip van 10 – 14 dagen door de provincie Rajastan met een prive chauffeur!!! Juist! Na al dat gedoe met de trein zagen wij dit idee wel zitten en zo zaten we de volgende dag superdecadent in ons autootje. Haha. Rajan, de chauffeur bleek een prima gast te zijn die alleen maar het beste met ons voor had. Prima dus!

Rajastan is een provincie die voor het grotendeel bestaat uit woestijn en is erg in trek bij toeristen. Het straatbeeld bestaat dan ook voornamelijk uit riksjaws, kamelen (versierd of niet) en het zelfde soort autootjes als waar wij in zaten. Voordat we Rajastan in gingen brachten we nog eerst een bezoek aan Agra. De stad van het nieuwe gekozen wereldwonder: de Taj Mahal! De grootste en mooiste vorm van liefde, volgens de Indiers… Rajan zei dat het het mooiste was om de Taj te zien bij zonsopgang en wij als trouwe toeristen wilden dat natuurlijk zien. Dus stonden we om 6 uur op om dit gigantische moment mee te maken. Tijdens de tocht merkten we al dat we niet veel verder konden zien dan 5 meter door de mist (volgens de Indiers) / smog (volgens ons). Eenmaal binnen de muren werd dit niet veel beter en konden we de Taj pas echt zien toen we er met onze neus voor stonden. Regen op DE muur, mist/smog bij de Taj, ach ja… Na een paar uur wachten konden we dan toch eindelijk de wereldbekende foto van ons en de Taj Mahal maken.
Misschien is het dat we al zoveel hebben gezien of is het een kwestie van smaak maar wij vonden het gebouw te overschat. Oftewel naar onze mening zijn er absoluut andere bouwwerken die veel meer eer verdienen.
Vanaf Agra reden we naar Jaipur zodat we de ‘golden triangle’ van Noord-India hadden gemaakt. Jaipur is de roze stad die een aantal honderden jaren geleden helemaal roze is geschilderd ter ere van het bezoek van een Engelse prins. Roze is namelijk de kleur van gastvijheid. In Jaipur bleek het ‘trouwseizoen’ te zijn en de halve stad ging trouwen op de dag dat wij arriveerden. De feesten zijn echt gigantisch en de ceremonie erg plechtig. De man komt van ver op een volledig versierd paard aangereden met daarvoor allemaal dansende vrouwen en mannen met vuurwerk. Toen wij stonden te kijken naar zo’n optocht was het niet lang voordat Mirjam en daarna natuurlijk ook Bart zo’n dansende menigte in werd getrokken. En dansen zouden we! Erg leuk om te zien hoe dit allemaal in z’n werk gaat. Het schijnt dat het uithuwelijken er niet allemaal meer zo heftig aan toe gaat als voorheen, maar nog steeds wordt voor zowel de vrouw als de man een kandidaat gezocht die volgens de ouders geschikt is. Kinderen mogen wel ‘nee’ zeggen maar natuurlijk tot op een bepaalde hoogte. Daarnaast mogen ze ook zelf iemand naar voren schuiven maar een huwelijk tussen deze twee moet dan alsnog volledig door beide ouders goed worden gekeurd. Kun je het je voorstellen?

De tour ging de volgende dag verder naar Pushkar, waar mensen drinken, wassen, baden en worden gecremeerd in hetzelfde water. De dag erna reden we naar Bikaner. Vlak voordat we in Bikaner aankwamen brachten we een bezoek aan de zogenaamde ‘rattentempel’. In deze tempel leven een paar duizend ratten waarvan de Jains (een afscheiding van de Hindu’s) geloven dat zij een reincarnatie zijn van dode heiligen. Die beesten worden daar dus gewoon vereerd en krijgen alles en meer wat iedere rat zou wensen. En zoals in elke tempel moest je ook hier in je blote voeten rondwandelen. Lekkerrr… Bikaner lag al flink in de woestijn maar Rajan bracht ons naar Jaisalmer waar we midden in de woestijn bij een soort resort terecht kwamen en een kamelentour gingen doen. Na het avondeten in het resort hobbelden we met een hele groep weer richting de woestijn om daar de nacht door te brengen. Eindelijk een smogloze lucht en dus ook eindelijk konden we sterren zien. Een superervaring met vooral heel veel zand overal. De reis ging verder naar Jodpur waar we weer een fort hebben bekeken maar dit keer met een audiogids, wat heel touristisch maar ook erg leuk is. De reis eindigde in Udaipur nadat we nog even een tussenstop hadden gemaakt in de prachtige Jaintempel van Rakanpur. In Udaipur hebben we afscheid genomen van onze vriend Rajan en zijn we op de trein gestapt richting Goa. (snapt iedereen het nog…?)

Na 10 dagen waren we de droogte en de woestijn van Rajastan wel zat en hadden we erg zin om richting het groen van Goa te gaan. Hopend dat hier de mensen iets vriendelijker en minder geldbelust zijn. Nu in Goa aangekomen blijkt dat we tussen 12 en 3 een absolute siesta moeten nemen willen we niet baden in het zweet (rond de 33 graden). Maar het lijkt al een stuk groener dan Rajastan!

India is echt een derde wereld land maar dat vergeet je soms door de vele luxe die ze al wel hebben. Alleen het besef dat ze er zelf zoveel aan kunnen doen om hun land mooier en beter leefbaar te maken is er nog niet echt. Er zijn haast geen prullebakken dus iedereen gooit alles van zich af (zelfs gewoon uit het treinraampje). Mensen rijden in auto’s, motors en scooters maar zonder iets van een roetfilter natuurlijk. En er zijn gewoon téveel mensen in dit land. Iedereen moet zijn eigen hachie maar zien te redden en het kastesysteem is nog steeds merkbaar. Ben je hoog geboren dan zal je hele leven perfect zijn. Zo niet, dikke vette pech. De hoeveelheid bedelaars is dan ook enorm en we merken zelf dat we er al zo aan zijn gewend om mensen af te wijzen dat we zelfs kinderen negeren. Erg vreemd.

Over een weekje komen paps en mams al aan. Proberen voor te bereiden op deze chaos is denk ik onmogelijk dus wens ze maar succes maar vooral veel plezier!

Dikke kus,
Bart en Mirjam

De foto’s staan weer zo snel mogelijk op: http://mirjamenbart.zwartezolder.nl/