allerlaatste (en beetje late) update

Toegegeven dat deze update wel een beetje laat komt, hoop ik dat deze toch nog wel interessant genoeg is om te lezen…

Zoals jullie al hebben kunnen lezen kwamen onze paps en mams de laatste twee weken eens even kijken hoe het daar nou zat in het verre India. Erg vreemd om je ouders met open ogen en mond in een taxi te zien zitten en de straat over rennen. Maar na een paar dagen waren ze al vrij goed gewend en begonnen ze de Indische cultuur steeds beter te begrijpen. Toen werd het dan ook tijd om uit het drukke Mumbai te verschuiven naar het zuidelijke Cochin in de provincie Kerala. Zo ongeveer het paradijs… Prachtige palmbomen, geen door-en-door in trieste mensen, kokosnoten met een rietje erin en geen SMOG!!! Janny was daar dan ook gelijk helemaal van ondersteboven zodat ze bij het uitstappen haar portemonnee in het vliegtuig liet liggen. Na een sprintje van Ton en daarna de douane richting het vliegtuig kon het vliegtuig zonder de portemonnee maar met vertraging;) verder vliegen. Maar Janny had haar hele hebben en houden weer terug en kon een beetje voorstellen wat er door Bart en mij door is gegaan toen we onze tas kwijt waren.
We hebben onze dagen daarna dan ook maar rustig doorgebracht door op het eiland te scooteren, shoppen, cultuur opsnuiven, lekker special tea (bier in een theepot) te drinken en ritjes heen-en-weer naar het vliegveld.

En dan is het eerste kerstdag. Ongeveer 30 graden, palmbomen versiert als kerstbomen, zwarte Kerstmannen en overal kerstversiering. Het kerstgevoel zonder open haard en de familie Grave was er nog niet echt totdat we een kersttaart kregen van onze gastvrouw Baby en (vrij stevige en tevens Duitse) gastheer Walter. ’s Avonds kwam de kerst dan toch echt tot een hoogtepunt en hebben we een heerlijke maaltijd genuttigd aan de rand van het zwembad van een 4-sterrenhotel. Hoezo decadent? Na een paar dagen moesten we dan toch echt ons paradijsje verlaten en weer terug naar Mumbai om daar het grote spectaculaire Nieuwjaar te vieren. Op oudjaarsdag maar een beetje rondgevraagd waar het leuk zou zijn om 2008 in te luiden. Toen we uiteindelijk een paar hotels hadden afgestruind (onder andere het super de luxe Marriot) vonden we een leuk plekje waar we voor een leuk bedrag zoveel konden eten en drinken als we maar wouden. Prrrrrrrrima!
Het 12-uur moment ging zo min of meer aan iedereen voorbij, maar niet aan de familie GB. En als enige blanke familie in een gigantisch gezelschap val je dan best wel op. Al snel na 12 uur hadden we dan ook een aantal Indische jongens bij ons aan tafel zitten die goed Engels spraken en waar we uiteindelijk tot vroeg in de ochtend gezellig mee hebben doorgebracht. Precies op tijd voor het Nederlandse Nieuwjaar waren we dan terug in het hotel om al onze geliefden een smakkerd door de telefoon te geven en om natuurlijk te horen hoe geweldig de weersomstandigheden in Nederland waren…
En toen was het nog maar twee dagen tot het einde van ons avontuur… Lekker om naar huis te gaan maar erg raar om afscheid te nemen van drie maanden vrijheid, reizen, zien en veel heel veel doen. De laatste dag is dan ook grotendeels gevuld met het opmaken van geld (en toen weer pinnen om het vervolgens weer op te maken) aan herinneringen.

En wat is het dan raar om zomaar opeens weer in het koude kikkerlandje te zijn waar straten schoon zijn, het verkeer rustig en geen bedelende mensen om je heen. Maar wel heerlijk om Timbert, vriendinnen, vrienden en familie weer te zien.

Ondertussen zijn we al weer en dikke maand terug van onze reis en nog steeds zijn mensen super geïnteresseerd in ons verhaal en dat is een aparte ervaring. Op de vraag ‘Hoe was het?’ kun je namelijk wel duizenden antwoorden geven maar nooit past het in 1 woord of zin. Hoe kun je namelijk kort maar krachtig beschrijven hoe indrukwekkend en gigantisch de Chinese Muur was, hoe veel plezier we hebben gehad met de Chinese taal, hoe stil we werden van Tibet, hoe apart het was om de grens over te gaan naar Nepal, hoe te gek het was om van gigantische watervallen te abseilen, hoe zwaar waardeloos het was om je tas te verliezen, hoe interessant de geloofswereld van Aziers is, hoe droog de woestijn van Rajastan was en hoe geweldig het is om je ouders als kleine kinderen een nieuwe wereld te zien ontdekken. Eigenlijk kunnen we alleen maar zeggen dat we het best wel een beetje missen en dat zegt denk ik wel genoeg over de ongelofelijke reis. We zijn officieel besmet met het reisvirus...

Bedankt voor al jullie lieve mailtjes, berichtjes en de interesse!

Knuffel en namaste,
Bart en Mirjam
Ton en Janny